Hieronder vindt u korte blogs van natuur- en fotografie ervaringen.
Ross' meeuw december 2021, Nieuwpoort
Kraanvogeltrek februari 2021
Vliegende herten - juni/juli 2019
Deze foto's vallen wellicht niet onder de noemer van 'natuurfotografie', maar hebben een educatieve waarde.
Trektellen 01/11/2018
Trektellen 28/10/2018
Trektellen 21/10/2018
Trektellen 13/10/2018
EuroBirdwatch 2018 - 06/10/18
Lokale soortenrijkdom inventariseren - maart 2018
Om na te gaan hoe het gesteld is met de soortenrijkdom in mijn buurt, heb ik een maand lang extra gelet op de vogels in en rond mijn tuin. Uiteindelijk kon ik tevreden 31 verschillende vogelsoorten noteren. Een overzicht: Aalscholver Appelvink Buizerd Ekster Gaai Goudvink Groene specht Groenling Grote Canadese gans Havik Heggenmus Holenduif Houtduif Huismus Kauw Kokmeeuw Koolmees Koperwiek Kramsvogel Merel Pimpelmees Roek Roodborst Sperwer Spreeuw Staartmees Turkse tortel Vink Wilde eend Winterkoning Zanglijster |
Trekvogels tellen - herfst 2017
Elk najaar trekken duizenden vogels van noord naar zuid. Wanneer het najaar aanbreekt, slaan ze massaal de vleugels uit en zetten koers richting warmere oorden. Dit is voor enthousiaste vogelaars een uitgelezen kans om bijzondere soorten en hoge aantallen vogels waar te nemen, denk maar aan de talrijke groepen leeuweriken die anders zo afwezig zijn in ons verarmde akkerland tegenwoordig. Liefhebbers bemannen gedurende het trekseizoen tientallen telposten verspreid over ons land en elders in Europa en trachten meer te weten te komen over de vogels die ons luchtruim doorkruisen; aantallen, soorten, vliegroutes, trekperiodes ...
Mijn eerste trektelervaring dateert van de herfst van 2013, toen ik nog heel onervaren was. Intussen lukt het me toch om de meeste trekvogels te identificeren en, als de omstandigheden het toelaten, er beelden van te maken. Indien u zelf interesse hebt om u erin te verdiepen, raad ik u de trektelmodule aan van Natuurpunt. Een duidelijk overzicht met hulpmiddelen voor zowel visuele als auditieve determinatie. Ik waarschuw u; het is al snel verslavend!
Mijn eerste trektelervaring dateert van de herfst van 2013, toen ik nog heel onervaren was. Intussen lukt het me toch om de meeste trekvogels te identificeren en, als de omstandigheden het toelaten, er beelden van te maken. Indien u zelf interesse hebt om u erin te verdiepen, raad ik u de trektelmodule aan van Natuurpunt. Een duidelijk overzicht met hulpmiddelen voor zowel visuele als auditieve determinatie. Ik waarschuw u; het is al snel verslavend!
Overzicht trektellen oktober 2017:
Locatie: Waterloos Veld 50.7304116 N, 4.3749385 E
Teluren: +/- 11
Soorten: 45
Locatie: Waterloos Veld 50.7304116 N, 4.3749385 E
Teluren: +/- 11
Soorten: 45
Via onderstaande link kunt u gedurende het trekseizoen waarnemingen van over de hele wereld opvolgen:
Vleermuizen inventariseren - 31/01/2016
Afgelopen zaterdag had ik de kans om eens mee op pad te gaan met enkele vrijwilligers van Natuurpunt Rode om vleermuizen in winterslaap te inventariseren.
Om voor de hand liggende redenen kan ik alleen vermelden dat we hiervoor naar een ijskelder trokken. Dit is een soort onderaards gewelf waarin kasteelbewoners vroeger grote blokken ijs opsloegen. 's Zomers beschikte men op die manier altijd over ijs en diende de ijskelder dus als een koelkast avant la lettre. Vanwege de beschutting en de eerder lage temperaturen vormen deze historische kelders een ideale plek voor vleermuizen om er hun winterslaap door te brengen. Bij onze inventarisatie moesten we elk spleetje en kiertje grondig bestuderen met zaklamp en uiteindelijk troffen we er een tweetal baardvleermuisjes aan. Er was heel even tijd voor een foto en dan kropen we snel weer naar buiten om de slapende dieren niet te verstoren met onze lichten en warme adem. Om je een idee te geven: de vleermuis op de foto zit in een spleet van nauwelijks anderhalve centimeter! Kortom, weer een spannende ervaring rijker! |
Fotohut 8 Glenn Vermeersch - 14/11/2015
Geen enkele, maar dan ook geen enkele enthousiaste natuurfotograaf kan weerstaan aan de spannende verhalen en indrukwekkende resultaten uit de intussen bekende fotohutten van bioloog Glenn Vermeersch.
Mijne vaste 'natuurfotografiepartner' Edouard Geelhand en ik besloten dus om nog eens richting Kalmthout te trekken. Ondanks het donkere weer en hetgeen de avond ervoor in Parijs was gebeurd, kropen we in de ochtendschemering met opgeladen batterijen, hoge verwachtingen en vooral veel goesting de vakkundig aangelegde hut 8 in. De schuilhut ligt goed verborgen, diep in de Kempische naaldbossen, en mikt voornamelijk op het fotograferen van buizerd, havik en sperwer. Nauwelijks 45 minuten nadat we ons hadden geïnstalleerd, zag ik vanuit mijn rechterooghoek iets neerploffen op de stronk waarop het lokaas bevestigd was. Een volwassen havik! Twee seconden hadden we nodig om te beseffen dat het hoogtepunt van onze dag op enkele luttele meters voor ons een duif aan stukken was aan het scheuren, daarna ratelden de Nikon en mijn Canon aan een stuk door. Wat een belevenis om de kracht van deze bosvogel vast te kunnen leggen. Na een bloedstollende vijf minuten wist de havik haar prooi los te rukken en verdween ze roepend in het naaldwoud. Edouard en ik lieten onze fototoestellen los en barstten in een gedempt lachen uit, de adrenaline gierde nog door onze aders. Door de onverwachte en vroege climax, waren de vele uren die volgden natuurlijk iets minder spannend. We kregen regelmatig bezoek van een roodborstje, dat soms uitdagend op een tiental centimeter van het glas kwam zitten. Verder streken er zo nu en dan kleine groepjes mezen neer, waaronder de prachtige kuifmees die zich uitgebreid liet bewonderen tijdens het badderen. Ook een schuwe winterkoning en een energieke goudhaan passeerden de revue, al raakten deze twee met een 300mm- objectief net te klein in beeld om hier te laten zien. Net wanneer de korte nachtrust ons parten begon te spelen en ik wat naar achter leunde, hield ik plots mijn adem in en siste in het oor van mijn vriend: "Rechts, daar rechts tegen die boom, zwarte specht!" Een vogelsoort waarvan ik tot nog toe slechts had kunnen dromen zat net binnen ons gezichtsveld tegen een den te timmeren. Ik was gedwongen vanuit de hand te fotograferen met een objectief van bijna 3 kilogram en moest dus noodgedwongen een kortere sluitertijd gebruiken om bewegingsonscherpte te vermijden; de ISO-waarden schoten richting 5000, 6400. Op zo'n momenten ben je de investering in de 7D Mark II echt wel dankbaar... Maar die uitdagingen maken het uiteraard des te spannender en het zien van dit vrouwtje maakte de dag echt áf. Na deze tweede kick zat ons hutbezoek erop en op de terugweg hadden we volle geheugenkaarten, een grote glimlach op ons gezicht en vooral heel veel te vertellen! |
Een bijzondere gast... - 18/09/2015
Op 11 september liep ik ergens rond in de Noorderkempen om samen met mijn grootvader paapjes en groenpootruiters te spotten, toen ik plots mijn gsm voelde trillen in mijn jaszak. "Dat kan wel wachten", zei ik toen knipogend tegen opa. Ik had er geen flauw benul van waarvoor ik op dat moment werd opgebeld.
Weer thuisgekomen bekeek ik de gemiste oproep; blijkbaar had mijn vriend Edouard mij proberen te bereiken. Ik vermoedde meteen dat het met vogels te maken moest hebben. Nieuwsgierig bel ik terug... De volgende dag stond ik in de gietende regen met hem in een nabijgelegen vijvercomplex, Zevenbronnen in Sint-Genesius-Rode. Hij had er immers een wel zeer bijzondere trekvogel waargenomen: de visarend! Een grote, lichte roofvogel met een vleugelspanwijdte van ruim anderhalve meter die bijna uitsluitend van vis leeft. Ondanks de trek waarbij de vogel op verschillende plaatsen in het land pleistert, blijft het een unicum voor het gebied -en dat op een vijftal kilometer van huis! De eerste dag duurde het bijna drie uur vooraleer we de visarend in het vizier kregen. Na uiteindelijk vijf uur rondlopen tussen de vijvers liet de schoonheid zich twee maal bewonderen en kon ik bijgevoegde foto maken, tussen een aantal takken door. Nog niet helemaal tevreden met mijn foto keerde ik twee dagen later terug. Ik was amper toegekomen of ik zag een grote schaduw overvliegen. Na wat rondkijken vond ik de plaats waar de visarend was neergestreken. De vogel zat veel te ver op enkele uitstekende dode takken, maar het was toch weer kicken... Achteraf bleek dit mijn laatste ontmoeting met haar, want ruim een week later werd ze voor het laatst waargenomen. Met wat geluk zit het dier nu veilig en wel aan de overkant van de Middellandse Zee, en vliegt deze machtige roofvogel volgend jaar opnieuw langs! |
Waterloo 1815-2015 - 21/06/2015
Afgelopen zaterdagavond ben ik naar de glooiende velden rondom de wereldberoemde Leeuw van Waterloo afgezakt om er de grootschalige reconstructie van de Slag bij Waterloo bij te wonen. Als trotse Waterlootois was de tweehonderdste verjaardag van deze ingrijpende veldslag een niet te missen evenement voor mij. Ondanks de schemering en de bijna verstikkende kruitdamp die de talrijke kanonnen en musketten uitbraakten, heb ik voor enkele sfeerbeelden kunnen zorgen die ik u niet zou willen ontzeggen.
Fotohut 4 Glenn Vermeersch - 28/03/2015
Het is alweer ruim een week geleden dat ik met een bevriende vogelfotograaf naar fotohut 4 van Glenn Vermeersch in Kalmthout vertrok voor onze langverwachte afspraak met het koppel steenuilen.
We hadden veel geluk met het stralende weer. Onze vorige afspraak was afgelast vanwege zware regenval en overstroming van het terrein, dus we waren erg tevreden met het prille voorjaarszonnetje en de blauwe lucht. Na een hartelijke ontvangst bracht meneer Vermeersch ons naar zijn hut, gelegen in de uitgestrekte weides die Kalmthout rijk is. Bij het plaatsnemen in de hut zagen we vanop afstand reeds activiteit van het mannetje, een veelbelovende start. Door onze telelenzen turend observeerden we de uiltjes en schatten onze kansen in. Geregeld stal een winterkoning, op zoek naar nestmateriaal, de show voor de hut. Het zijn erg kleine, energieke en nerveuze beestjes die nauwelijks een moment stilzitten, een uitdaging dus om mooi op de foto te zetten. Deze leuke gast werd een paar keer vervoegd door een andere opmerkelijke vogel: de roodborsttapuit. Twee exemplaren joegen op insecten rond de hut. Zoals op de foto's (zie 'Nature' => 'Birds') te zien is, gebruikten ze de omheining van de weide als uitkijkpost om zich pijlsnel tussen het hoge gras te storten. Ondanks deze leuke 'bijvangsten', begon het wachten op de steenuilen steeds spannender te worden. We zagen beide uilen met het blote oog verderop in een boom zitten, elk moment konden ze richting de fotohut vliegen. De zon begon laag aan de horizon te staan en het begon af te koelen -het zou elk moment gaan gebeuren. Plots zagen we vlak voor de hut een duif voorbijrazen, tot onze grote verrassing achternagezeten door een juveniele havik. In een volgende flits werd de duif uit de lucht geplukt en plofte de machtige roofvogel ermee neer in de weide naast ons. Nadat haar prooi verschalkt en gepluimd was, vloog ze op om beschut van haar vangst te kunnen genieten. Een onvergetelijke ervaring, maar de steenuilen lieten zich niet meer zien. Zelfs zij staan op de menukaart van een havik en kwamen dus hun nestkast niet meer uit. Een hele tijd was het doodstil in de wei. Een eenzame kievit, zich van geen kwaad bewust, doorkruiste de heldere avondlucht. En in het laatste zonlicht kwam de havik dan toch opnieuw tevoorschijn. Onhandig huppelend door de wei vielen zijn enorme klauwen op, rood van het bloed. Nog even passeerde een buizerd om na te gaan of hij ook nog iets mee kon pikken, maar de dominante havik verdedigde zijn jachtgebied en de buizerd droop af. Na deze geweldige actiescène was de namiddag om. Glenn, die de afloop het tafereel vanop afstand had gevolgd, besprak nog even de waarnemingen en de gebeurtenissen met ons. Hopelijk weten de steenuilen te overleven met zo een gevaarlijke jager in hun omgeving. Na de bewogen sessie besloten Edouard en ik dan ook meteen om in de lente, als de steenuilen -hopelijk- jongen zouden hebben, terug te keren! Meer info over Glenn, zijn foto's en zijn hutten op: http://glennvermeersch.be/ |